‘Sneakers zijn ook goed genoeg’

En toen werd ik op een dag wakker, met het gevoel dat ook ik eens wil zeggen dat ik mijn dag niet heb. De kramp in je gezicht van een glimlach die je je hele dienst ophoudt, deed mij al zuchten.

‍
Het idee van stoppen en dit daadwerkelijk doen is zo gedaan, in de zin van: je pakt je tas en loopt weg. Om dan wakker te worden de volgende ochtend met de vraag:…wat nu? Want hoe ruil je jouw hakken in voor sneakers?

‍
Hoe ziet het leven van een doorsnee burger eruit?

‍
O, en niet te spreken over het geld….

‍
De eerste periode van “uit het vak zijn” voelde aan als wereldvreemd zijn in je vertrouwde omgeving. Ik kon soms uren buiten slenteren en kijken naar mensen. Gek zeg hoe iedereen het gezicht had van zelfverzekerdheid, besluitvaardig, men wist wat ze gingen doen, waar, hoe laat met wie. Iedereen had een doel… iedereen behalve IK. Hoe prachtig ik het ook vond, het frustreerde soms ook.

‍
Uit het vak stappen is één ding, maar je leven herpakken hierna, invulling geven en het doel in het zicht houden… tsja, daar zit pas het echte werk.

‍
U zal zich wel afvragen van:“Ok, maar waar komt Racham Thuis oftewel Hans en Marieke in dit verhaal voor?” Stapt u mee in mijn tijdmachine? (deze krijgt u van het huis)
‍

Ik heb tien jaar in het vak gezeten. Tien jaar waarin ik vanuit het mensenhandel circuit in het vak ben blijven hangen, met het gevoel dat dit mijn “normaal” was en ik ”niet beter wist”. Het voelde veilig en ik kende mijn weg er feilloos in. Voor mijn gevoel redde ik mij prima.

‍
Dit gevoel, oftewel grootheidswaanzin, brokkelde elke dag beetje bij beetje af met steeds meer vragen over het leven en mijzelf. Elke dag verloor ik steeds een groter stuk van mijzelf maar nog meer… de grip op de realiteit.

‍
Al met al kwamen verschillende problemen samen, wat erin resulteerde dat ik op een gegeven moment een dakloze moeder was. De realiteit was dat ik gewoon zo snel mogelijk geld moest maken om desnoods particulier iets te huren. Maar de huizenmarkt was zodanig veranderd dat je nergens terecht kon met cash geld. Men diende een salarisstrook te hebben, net als elke werkende (doorsnee) burger.

‍
Anderzijds hadden mijn hoofd en innerlijk het opgegeven. Ik had het niet meer in mij om maar één krampachtige glimlach op mijn gezicht te toveren, een wereld te creëren voor degene die even aan de realiteit wilde ontsnappen, hakken aan en rug recht… nee. Voor het eerst in mijn leven wilde ik zijn wie ik was… en dit was een gebroken vrouw.

‍
Al tien jaar lang had ik een maatschappelijk werkster via Shop, ze kent mij als haar broekzak. Lang genoeg heb ik de boot weten af te houden.  Omdat ik zelf maatschappelijk werkster ben weet ik prima hoe ik mij moet verwoorden of net tussen het systeem door kan glippen.

‍
Maar toen kwam die dag dat ik naar kantoor ging en aangaf dat ik kapot was. Ik was vastgelopen in het leven en was eraan toe om opnieuw te beginnen. Zij het niet voor mijzelf, dan wel als moeder en voorbeeld.

‍
Er was een hoop werk aan de winkel, maar we moesten beginnen bij de basisbehoefte: een dak.

‍
Bij de eerste zin van het horen van Het Racham Thuis, kapte ik mijn maatschappelijk werkster met een sneer af: “als het maar geen kerkmensen zijn!!” Ik kreeg als advies om mijn horizon te verbreden en het een kans te geven. “Zeg nou zelf, één kop koffie bij hun kan toch geen kwaad? Erger dat dit kan het niet worden meid. Eén kop koffie en we zien daarna wel.”

‍
Het enige wat mij op dat moment bezighield was: maar wie zijn deze aparte mensen?

De kennismaking

‍
Bepakt met mijn vooroordelen over “het geloof, de gelovigen en al helemaal Racham Thuis” ging ik naar de afspraak. Na aardig wat research over het Racham Thuis en zo goed als alle achtergrondresearch over Hans en Marieke, schoof ik als een ware rechercheur aan voor een verhoor. Want vertel eens zelf, dit kan toch niet waar zijn? Wie in hemelsnaam wil “ons” nou in hun huis? Laat staan hun leven en zelfs hun gezin met ons delen?

‍
Van slaapplek naar een THUIS. Wellicht is mijn  “typefout” u opgevallen, dat ik Het Racham Huis, Het Racham Thuis noem. Dit omdat ik vandaag de dag kan zeggen dat dit voor ons dames een veilige haven is. Een liefdevol thuis, waar wij ook als wij het nest uitgevlogen zijn naar blijven terugkeren. Hans en Marieke hebben  mij en zo velen andere dames stap voor stap, ieder op onze eigen tempo en onder onze eigen voorwaarden,  onvoorwaardelijke liefde en gelijkwaardigheid geleerd.

‍
Of je nou de ster van de club was en duizenden euro's per week maakte of trots je eigen CV in elkaar had gezet… hier was je gewoon een mens.

‍
Als dames hebben wij dit aardig op de proef gesteld, dit door de onzekerheid dat “normaal” zijn ook goed genoeg is. Dat er uit beschadigde mensen ook mooie dingen kunnen voortkomen. Dat als wij van ons afbijten en iedereen wegduwen, Hans en Marieke alsnog de liefde, het geduld, voorspelbaarheid en regelmaat behielden, zodat we opnieuw het vertrouwen in de mens mochten ervaren.

‍
en het geloof?

‍
Goh… nooit geweten dat het geloof zo gelijkwaardig, grappig, bijzonder, warm en nuchter kan zijn. Maar het allerbelangrijkste is nooit geweten dat God zo “normaal” kan zijn. Van Hans en Marieke heb ik geleerd dat het geloof heel simpel kan zijn.

‍
Inmiddels hebben vele dames al mogen uitstromen en het is voor onszelf jaren geleden. Life has changed, echter er is één ding hetzelfde gebleven: ons vertrouwde nest, oftewel “Racham Thuis”. Of je nou toevallig langsfietst, spaak loopt in het leven, even weer samen wilt eten aan die ow zo gezellige eettafel, goed nieuws hebt of het even niet meer ziet zitten…

‍
Onze band met Hans en Marieke en het effect van een veilige haven hebben, is het mooiste wat wij hebben mogen krijgen.

‍
Vandaag de dag:

• Zijn wij uit de schulden of werken hieraan
• Volgen wij een studie
• Verdiepen wij ons in het geloof
• Hebben wij diploma's behaald
• Een vaste baan
• Een woning toegewezen gekregen
• Trauma therapieën ondergaan
• Een gezonde, liefdevolle relatie

‍
… maar het allermooiste: hebben wij onze competenties leren omzetten in vaardigheden die wij in ons dagelijkse leven kunnen toepassen. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat enkele dames zich vandaag de dag actief inzetten als coach van Het Racham Thuis, om zo de huidige dames te ondersteunen, inspireren en activeren om dit mooie concept te blijven voortzetten.

‍
Maar dan moet er wel één groep alle aandacht en dank van de wereld krijgen:     U  !

‍
Beseft u dat ook u bewust of onbewust dit pad met ons heeft bewandeld en mogelijk gemaakt? Van de donaties, naar de kaartjes, cadeautjes, mooie woorden, morele steun, verhuishulp, aanwezigheid en nog veel meer. Wat U voor ons heeft gedaan is met geen prijs of woorden te omschrijven.

‍
Wij hopen dat u, door middel van het horen van ons verhaal, een stukje nuchterheid oftewel nederigheid durft te in ruilen voor TROTS en een besef dat uw bijdrage ons leven heeft veranderd en zal blijven veranderen.

‍
Dank u wel namens al onze dames en ons Racham Thuis. Op naar nog meer moois!