Ex-prostituee Selina: ‘Ik heb nog nooit liefde gevoeld. Maar nu wel’

‍

Vanuit het Rachamhuis in Den Haag beginnen voormalige sekswerkers een nieuw leven. ‘Ik heb nog nooit liefde gevoeld, maar nu wel’, vertelt ex prostituee Selina. ‘Hier wordt niet geoordeeld.’

‍

‘Dit waren de draagbalken van de oude vloer.’ In de riante woonkeuken wijst Marieke Dingemanse naar de donkergebeitste eettafel, met okergele stoelen eromheen. Van vijfdraagbalken is een tafelblad gemaakt; het oppervlak bobbelt licht. ‘De uiteinden zijn niet gelijk. Het leven gaat door, willen we ermee uitdrukken.’De woonkeuken is het kloppende hart van het Racham huis,dat gevestigd is in een pand uit 1896 in een gezellig drukke Haagse winkelstraat. Marieke (50) begon dit ‘huis van barmhartigheid’ ruim een jaar geleden samen met echtgenootHans (50). Ex-prostituees krijgen er onderdak, zodat zij hun leven een andere wending kunnen geven. Vanaf de straat is niet te zien dat hier zes voormalige sekswerkers en tweekinderen zijn ingetrokken. Precies de bedoeling, zegt Hans, als hij met koffie aanschuift. ‘Deze vrouwen zoeken rust en anonimiteit.’

De keuken oogt strak, maar ook warm. ‘Beoordeel de dag naarwat je zaait, niet naar wat je oogst’, staat op een krijtbordgeschreven, Het hangt aan een turquoise geschilderde wand,waarop even verderop een groot schilderij van Wilma Veen inhet oog springt. Het beeld toont vrouwen die trots rechtoplopen, bedoeld om de kostbaarheid en waardigheid van elkmens uit te drukken.

‍

‍

Een glazen schuifwand scheidt de keuken van het privé domein van de familie. ‘Hier delen we ons leven met de vrouwen. Zijhuren op de drie etages hierboven elk hun eigen studio’, legtMarieke uit. ‘Soms vind ik het moeilijk te zien hoe ze tobben met schulden, terwijl ik die niet heb. Het schuurt, want ik wil náást hen staan. Alles oplossen kan ik ook niet, dat moet je ook niet willen, anders ga je alsnog boven ze staan.’

‘We willen deze vrouwen bescherming en ondersteuning bieden’, vult Hans aan. We faciliteren dat vanuit onze stichting en laten ze ervaren dat ze er mogen zijn.’Ondersteuning kan al zitten in het samen proberen te begrijpen van een ingewikkelde brief. Marieke: ‘Als het nodig is, drink ik een bakje koffie bij een van hen op de kamer om rustig te kunnen praten. Soms ben ik nog in pyjama en zijn mijn haren nog niet gekamd, maar dat maakt niet uit.’ De vrouwen mogen hier maximaal twee jaar wonen. Via een deur in de hal op de begane grond kunnen ze – wanneer nodig –terecht in de woonkeuken voor een goed gesprek of het stellen van een praktische vraag. ‘Vrijdags eten we met z’n allen hier.Voor wie dat wil. We kunnen huilen, maar ook samen lachen.Er zijn hier creatieve workshops en we bieden trainingen aan,bijvoorbeeld over leefstijl. Elke woensdag sporten we met z’n allen. Dan maak je contact met je lijf en ervaar je dat het jóuw lichaam is.’

‍

Misbruikt

Terwijl Hans en Marieke vertellen over het Racham huis, gaat de deur van de woonkeuken langzaam open. Het is Selina (31),een van de ex-prostituees, die zich een kwartier eerder dan afgesproken meldt om haar persoonlijke verhaal te delen. Ze woont inmiddels een jaar op de eerste etage. Marieke staat direct op en geeft haar een bemoedigende knuffel. ‘Vind je het spannend?’‘Een beetje,’ geeft Selina toe, die anoniem wil blijven (en daarom in dit artikel niet bij haar eigen naam wordt genoemd). Nu ze een baan in de zorg heeft, hoeft niemand te weten van haar verleden, vindt ze. Ze wil ‘een stem zijn voorvrouwen in de prostitutie’. ‘Er is veel meer in het leven dan prostitutie, maar zij beseffen dat niet altijd, dat was bij mij ook zo.’ Selina komt uit ‘een Oost-Europees land’; welk land precies, dat houdt ze in het midden. Haar moeder weet niet dat ze jarenlang als prostituee werkte in Nederland. Selina werd al vanaf haar kleutertijd misbruikt, vertelt ze. ‘Door mijnmoeder en mijn oom, met wie ze een relatie had. Zieke mensen zijn het.’ Ze valt even stil. ‘Dit had ik vorig jaar nog niet zo kunnen vertellen’, klinkt het dan zachtjes.

‘Pas nu, na intensieve therapie, kan ik zeggen: het is gebeurd, maar ik ben niet meer de persoon van toen.’ Ze was achttien toen ze haar ouderlijk huis ontvluchtte. Via Duitsland, waar ze aan verblijfspapieren kwam, belandde ze in Nederland.‘Omdat een vriendin in de prostitutie werkte, besloot ik dat ook te gaan doen, om aan geld te komen. Ik stond in overlevingsstand en bedacht niet dat er misschien andere oplossingen waren. Ik wist toen niet dat je een uitkering kon aanvragen, of huursubsidie.’ Als ‘een robot’ werkte ze in seksclubs in het hele land, stond achter de ramen en was escortdame. Het werk vond ze ‘smerig met al die aanrakingen van mannen’. Geregeld wilde ze zichzelf van het leven beroven. ‘Mijn hond heeft dat voorkomen. Hij voelt precies aan wat ik nodig heb’, verzucht ze.

‍

‍

Het volledige artikel is te lezen op:

https://www.nd.nl/leven/leven/1125772/-er-staat-nu-een-punt-achter-mijn-verleden-#closemodal

‍